Vierde winter nieuwsbrief:

Wat hebben we een fantastische tijd gehad in de week dat Elske en Jasmijn in Albanie waren en wat hebben ze ons fijn geholpen .

Omdat Herman voor het wisselen van zijn stemkastje naar Nederland moest, en hij op de terugweg een gedeelte van de schoendozen/tasjes mee kon nemen in de camper, konden de meiden alle dozen en tasjes voorzien van een naam. We hebben namelijk lijsten liggen met namen van kinderen  van de kleuterschool. Wat waren de dozen en tasjes mooi gemaakt door iedereen en wat zullen de kinderen blij zijn.

21 november wordt het restant van de schoendoos/tasjes en de kaas gebracht naar Hoop voor Albanie in Maasdijk en via hun zullen de spullen getransporteerd worden naar Albanie.

We zijn onder andere met Jasmijn en Elske op bezoek geweest bij de gehandicapten in Krabbe, zij leven in een voor ons  onbewoonbaar verklaarde woning  welke door de aardbeving afgelopen september in een nog erbarmelijkere staat verkeerd dan dat het al was. De laatste keer dat ik bij het gezin  ben geweest, vroeg Diana , de oudste dochter om Elske. Omdat beiden nu in Albanie zijn wilden ze graag dit gezin bezoeken. Toen Diana onze auto het pad zag oprijden en zag dat Elske erin zat stormde ze op haar af. Wat was ze blij Elske weer te zien. Diana nam ons mee naar binnen, Elske waarschuwde Jasmijn al voor de geur die ongetwijfeld  in de woning aanwezig was, onbeschrijfelijk dat je hierin kunt leven. Alles is  oud, kapot en vies. Bedden met kapotte spiralen, beddengoed dat waarschijnlijk al maanden geen wasbeurt heeft gehad. Het dak zo lek als een zeef zodat bij slecht weer de regen naar binnen komt. Een schrijnende en mensonterende leefsituatie. De belangrijkste levensbehoefte zoals drinkwater, voedsel en elektriciteit is hier de grote afwezige. Gelukkig hebben we eten voor ze meegenomen, maar hier is zoveel meer nodig. Begeleiding van deze mensen zou een eerste vereiste zijn. Alle gezinsleden zijn zwakbegaafd en wonen allemaal bij elkaar hoe is dit mogelijk in anno 2019 op 2 en een half uur vliegen bij ons vandaan. Gelukkig kunnen ze nog lachen al denk ik hoe het mogelijk is dat je in deze situatie nog lachen kunt. En toch…..ze vinden het fijn dat we er zijn, een arm om hen heen en een knuffel. Ze hebben het zo nodig deze mensen.

Het volgende gezin welke we bezoeken is ook in Krabbe. Een ouder echtpaar  rond de 70 jaar waarvan de vrouw ziek is. De man  heeft in de tijd van dictator Enver Hoxha in de gevangenis  gezeten. Waarom hij in de gevangenis heeft gezeten weten wij niet maar in die tijd kon je al een gevangenisstraf krijgen als je naar een buitenlandse zender op de radio luisterde. Toen de man vrij kwam ontmoette hij zijn huidige vrouw. Hij krijgt geen uitkering. De vrouw ligt de hele dag op bed na een mislukte heupoperatie, zij is incontinent heeft hartproblemen met daarbij ook nog eens COPD. Er is in Albanië geen thuiszorg.  Het echtpaar heeft geen kinderen en wonen samen 3 hoog in een flat wat het voor de vrouw extra moeilijk maakt als ze voor controle naar het ziekenhuis moet.

De man komt uit een gezin van 9 kinderen, waar er nog 2 van in leven zijn. Dus dit echtpaar is  volledig op elkaar aangewezen. De man moet noodgedwongen voor zijn vrouw zorgen, ze zijn ontroerd wanneer ze erover vertellen. Niemand die naar ze omkijkt. Nauwelijks geld om van de leven en het geld wat er is gaat naar medicatie. Hulp is hard nodig. De vrouw ligt op een bankje in de kamer, met een paar kussens in haar rug. Hier ligt ze hele dag. De verveling is een groot probleem want ze kan haar woning niet uit. Gelukkig hebben we voedsel en incontinentie materiaal bij ons. In Albanie betaal je 100 leke  voor een luier dat is ongeveer 82 eurocent dus u kunt zich wel voorstellen dat ze daar super blij mee is. We hebben zoveel gebracht zodat ze voorlopig genoeg heeft. Elske en Jasmijn hebben een tas met verzorgingsproducten  voor haar gekocht .De dames nemen afscheid van de vrouw en zeggen dat ze vanavond terugvliegen naar Nederland. Ze beloven dat als ze weer in Albanië komen ze haar niet zullen vergeten en haar weer komen opzoeken.

Dit echtpaar is een van de schrijnende gevallen die wij bezoeken. Ze zijn zo dankbaar voor onze hulp maar niet alleen voor onze hulp ook onze bezoekjes worden gewaardeerd.

Zelf heb ik een speciaal plekje in mijn hart gekregen voor deze bijzondere vrouw. Ze klaagt nooit, terwijl het niet vreemd zou zijn als ze dat wel zou doen. Toen we afgelopen week bij haar op bezoek waren was haar man niet thuis. Hij was naar Tirana naar het ziekenhuis om de uitslagen van de onderzoeken  te halen. De vrouw vertelt dat de uitslagen niet zo goed zijn en dat de dokter haar eigenlijk wil opnemen in het ziekenhuis. De vrouw wil dit niet, ze wil liever thuis in haar vertrouwde omgeving blijven. Ze zegt wat moet ik in het ziekenhuis doen, ik heb alleen mijn man die bij me kan blijven om me te helpen. In Albanië is het namelijk zo dat als je in het ziekenhuis ligt dat je familie je moet helpen met de verzorging, beddengoed en het dagelijkse eten en drinken. De gezondheidzorg is ver beneden peil in Albanie en ronduit droevig. Slechte hygiëne en gebrek aan medische begeleiding. Het is haast niet te geloven, maar in veel gezinnen waar wij komen horen we soortgelijke verhalen. Het leven is hard voor deze mensen. Ze moeten roeien met de riemen die ze hebben en dat is zeer weinig.

Als Elske en jasmijn weer naar Nederland zijn maak ik me nuttig in het kinderhuis. Op dit moment hebben we 42 kinderen in de leeftijd van 3 t/m12. De kleuters hebben een lesprogramma in het kinderhuis en de grotere kinderen gaan naar de dorpsschool in Mushqeta. Om 13.00 komen de kinderen naar het kinderhuis en wordt er gegeten. Daarna gaan de kleintjes naar bed en de schoolkinderen maken onder begeleiding hun huiswerk. Als de kleintjes wakker zijn en het huiswerk gedaan is krijgen de kinderen iets te drinken en fruit. Daarna wordt er gespeeld en spelletjes gedaan. Om 16.00 komen de moeders de kinderen weer ophalen.

Ik vind het heerlijk ontspannend om mee te draaien in het kinderhuis. Het verzet mijn gedachten een beetje. De bezoeken van de gezinnen vergt veel van ons. We komen zoveel ellende en armoede tegen. We voelen ons machteloos als we zien in welke situatie de meeste gezinnen leven. Het leven is hard in de bergdorpen van Albanie. Hoe hoger je komt hoe armer de mensen zijn. Veel mensen zijn ziek, veel mensen hebben geen werk dus ook geen inkomen. Vooral deze dorpen worden hard getroffen: de jeugd trekt weg op zoek naar een toekomst in de steden en het buitenland. In veel dorpen wonen heel veel oudere mensen voor wie nergens nog plek is. In deze dorpen is vrijwel niets. Geen winkels, geen afleiding, en wat nog veel schrijnender is geen gezondheidszorg.. De overheid doet niets aan de wanhoop van deze dorpen. De overheid heeft geen geld, ze zorgen  liever voor de steden. Politici bezoeken de dorpen alleen tijdens verkiezingscampagnes beloven van alles en vergeten ze dan. Het blijft moeilijk voor de gezinnen, we zijn nu 6 weken in Albanië en zien nog steeds dat onze hulp hard nodig is. We zijn bijna op de helft van ons verblijf en hebben al veel gedaan. Toch moet de drukste tijd nog komen. Herman is ondertussen bezig met het opruimen en het sorteren van het magazijn wat zich onder het kindertehuis bevind. Daar wij begin maart pas weer een transport met hulpgoederen hebben willen wij eens een keer opruiming houden zodat wij met een schoon magazijn kunnen beginnen. Aanstaande maandag hebben wij voor de ouders van de kinderen die in het kindertehuis zitten een soort van open dag. Herman komt zoveel kleine spulletjes tegen zoals schemerlampjes, kleine stoeltjes, kampeertenten, klein huisraad zoals pannen en potten en ga zo maar door. De afgelopen weken hebben wij al heel veel bedden gebracht bij de diverse gezinnen. Zo zijn en blijven wij continu in de weer om de mensen in de regio waar wij mogen werken te helpen aan de dagelijkse zo nodige levensbehoeften.

Voor nu de belevenissen en ons werk van deze week. Volgende week hopen wij u weer het een en ander te kunnen schrijven.

Een vriendelijke groet vanuit Albanie,

Herman en Anne-Lise